Nedir bu kadar insanları yıpratan? Nedir bu kadar geceleri uykusuz bırakan?
Geçip giden zamanın akışında yaşamın telaşıyla kendi benliğini unutan insanoğlu, başkasına yaranırken kendini hiçe sayması ile yok olmaya başlamaktadır. Kendi duygularını göremez olmaktadır. En çokta başkasını dinlerken kendini anlatamaz duruma gelmektedir. Zaten yıpratan da bu değil midir? Üzüntünü sadece dört duvar odanla paylaştığında, gözyaşlarıyla yastığını ıslattığın gecenin sabahında hala ağrıyan başınla hiçbir şey yokmuş gibi davranmak değil midir insanı yoran.
Oysa ne güzel olurdu herkes herkesi anlayabilseydi. Ne güzel olurdu sevgi ve saygı tüm dünyayı kuşatmış olsaydı. Kalp kırmak Nedir mesela bilmeseydi insanoğlu. Kendini önemli hissetseydi herkes. Dünya hepimizin etrafında eşit dönseydi….
Sevgi görmek adına başkasına muhtaç olma durumu ortadan kalkmalıdır. Kendi kendine yetebilmeyi öğrenen ve kendi gücünün farkına varan birey, aslında kendi benliğini ortaya koyarak dünyada yer edinebilir. Saygı duymayan, aşağıya çeken diğer negatif tüm insanları hayatından çıkararak buna el almalıdır. Geceleri derdine sadece sessizce ağlamak yerine, onu ağlatan şeyin üzerine giderek onu yenmeli ve yeni adımlar atmaladır. Bu yeni adım ertesi gecenin huzurlu geçmesine değecek bir adım olmalıdır. İnsanlar, kendini yıpratmak yerine çözüm odaklı yaşamaya başladıklarında sorunlarını en aza indirgeyerek, çok daha sağlıklı bir psikoloji ile yaşamlarına devam edebilmektedirler..
“Çokça kendine saygı çokça başarı ve çokça huzur getirir.”
