İçinden geçtiğiniz her hikaye size bir şeyler öğretmeli. Eğer öğretmiyor ve katmıyorsa ve yıllar içinde büyümeyip hala aynı kaldığınızı düşünüyorsanız sorun muhtemelen sizde. Bunu ihtiyaç gibi görmüyor olabilirsiniz , bunun tercihi de sizde. Olgunluk ile bahsettiğim mevzu çok alakasız. Çok olgun insanların büyümelerinde sanmayın ki yaşadıkları etkili. Hayatın size ders verme gibi bir kaygısı yok, onun mizacı zaten olanı olduğu gibi gözünüzün içine soka soka anlatmak,yaşatmak.Zaten o gözünüzden bir zaman sonra yaş olarak yanaklarınıza akıyor gidiyor.
Nereye varmaya çalışıyoruz? Kimilerinin yaşadığı sıkıntıları küçümsemeden önce düşünelim sonucuna varmaya çalışıyoruz. Yaşama eğer anlam katmayı bilmiyorsak çok da zorlamamayı bilmeniz gerekiyor. Eğer hevesiniz yoksa bir odaya kapatın kendinizi. Kronik mutsuzluk belirli yaş grubu için çok tehlikeli boyutlar almaya başladı. Bizler,bu toplumun çocukları arabesk büyütüldük. Boşuna değil her birimiz Orhan Gencebay “batsın bu dünya ” derken kayıtsız kalmayız, ya da mutlaka yaşamayı değil yaşamamayı seçeriz. Yaşamın neresinden tutarsan orasından gidersin.
Etrafınıza günaydın demeden yaşıyorsanız, kahkaha atarken gözünüzden yaş gelmiyorsa, sarhoş olduktan sonra deli gibi su içmiyorsanız, uyuyup uyandıktan sonra garip bir mutluluk sarmıyorsa sizi, bir insana merhamet ederken sorgulamaya ihtiyaç duyuyorsanız, sürekli geçmişte yaşıyorsanız, gündeminiz hep eskide kalan hikayelerse, çözmeden düğüm atıyorsanız, mütemadiyen birilerini suçlama psikolojisindeyseniz, kronik mutsuzlardansınız. Bunun çözümü için çalışan çok uzman var, ama o uzmanlara giden herkesin de söylediği aynı. Sorunu senin beyninden başkası çözmüyor.
Ölene kadar yaşayacağız. Başka çaremiz yok. Buraya da feci halde gülümsediğim bir fotoğrafımı ekliyorum, baktım hiç somurtan yok.
